درس شانزدهم امام شناسي
@مضطرواقعي:
خداوند در قرآن شرایط اضطرار را این گونه توصیف می کند:
«…تا اینکه زمانی که در کشتیها قرار گرفتید و بادهای ملایم آنها را حرکت داد و ایشان به
آن خوشحال شوند، [ناگهان] طوفان شدیدی می وزد و موج از هر سو به طرف آنها آید و یقين
کنند که در محاصره ی آن قرار گرفته‌‌اند، در این هنگام با اخلاص در دین، خدا را می‌‌خوانند که
اگر ما را نجات دهی از سپاس‌گزاران خواهیم شد، پس چون آنان را رهانید، ناگهان در زمین
به ناحق سرکشی می‌کنند.»( سوره ی یونس، آیات ۲۲ و ۲۳)
احتمالاً شنیده یا دیده اید که پیش از دعا کردن و حاجت خواستن، این آیه را می خوانند:
«امّن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء (سوره ی نمل، آیه ی ۶۲)
شاید ندانید که مضطر واقعی، امام عصر (ارواحنا له الفداء) هستند و این آیه درباره ی
ایشان نازل شده است.
هیچ کدام از ما، نمی توانیم شرایط اضطرار آقایمان را درک کنیم. ایشان هزار و صد و هفتاد
و اندی سال است که در غیبت به سر می برند و علاوه بر ناراحتی از گناهان و ندانم کاری های
شیعیان، رنج بسیاری از دشمنان برده اند. بیش از آن، بسیاری از دوستان و همراهانشان در
اثر گذشت زمان، پیر شده و رحلت کردند و امام، برای هر کدام آنها، غمگین شده اند.
غیر از اینها، شهر به شهر و صحرا به صحرا گشتن امام نیز، در فهرست این رنج ها قرار
می گیرد.ومی دانیم، بسیاری چیزها هست که درباره ی قلب مهربان و صبور ایشان نمی دانیم.
امام صادق (ع)، درباره ی آیه ی امّن یجیب، فرمودند:
«این آیه درباره قائم آل محمد (ع) نازل شده است، آن مضطرّی که هرگاه در مقام [ابراهیم]
دو رکعت نماز بگذارد و خداوند را بخواند و دعا کند، خداوند دعای او را اجابت فرماید و او را
خلیفه در زمین قرار دهد.»
(تفسیر القمی، ص ۴۹۷؛ به نقل از موسوی اصفهانی، محمد تقی، مکیال المکارم، ج ۱،
نشر مسجد مقدس جمکران، ۱۳۸۵، ص ۹۵ )
و در روایت دیگری از امام صادق (ع) چنین آمده است:
«به خدا سوگند گویا من به سوی قائم می نگرم، در حالی که پشتش را به حجرالاسود زده
و خدا را به حقّ خود می‌خواند… سپس فرمود: به خدا سوگند مضطرّ در کتاب خدا در آیه ی
«امّن یجیب المضطرّ…» اوست.»( عروسی حویزی، عبد علی بن جمعه، تفسیر نور الثّقلین، ج ۴، ص ۹۴؛ به نقل از هادیان شیرازی، عبدالرسول، «فرج بعد شدت»، ماهنامه ی موعود، شماره ی ۱۱۱)
اگر بدانیم، بهترین دوستمان را مشکلات و سختی ها احاطه کرده است، دعایش نمی کنیم…؟
سايت اثبات حقانيت مكتب اهل البيت (ع)
@آيا ذكر نام امام اشكال دارد؟
مطابق روايات متعدد ، از بردن نام حضرت مهدي (ع) كه همنام پيامبر اسلام (ع) است
نهي شده ، از اين رو نام او را در نوشتن اين گونه ‹‹م ح م د›› مي نويسند؟
آيا نام بردن او حرام است ؟
اين مسأله يك مسأله فقهي است ، بعضي از علما و فقها از بررسي روايات چنين استفاده
كرده اند كه در عصري (مانند غيبت صغري) كه خطر و فشار بسيار بود و براي حفظ جان
حضرت مهدي (ع) و ديگران نياز به تقيه و رازپوشي بود ،
امامان (ع) از بردن نام آن حضرت نهي نموده اند ، ولي در اين عصر كه تقيه اي در كار
نيست ، بردن نام او اشكال ندارد .
بر همين اساس يكي از واسطه ها ، همين سوال را از ناحيه مقدسه نمود ازطرف حضرت مهدي (ع) چنين پاسخ آمد :
ان دللتم علي الاسم اذاعوه، و ان عرضواالمكان دلوا عليه:
‹‹اگر آنها را به نام حضرت مهدي (ع) آگاه سازيد ، آن را ظاهر مي سازند ،
و اگر مكانش را بشناسند بر ضد او اقدام مي كنند.›› (وسائل الشيعه، ج11، ص488)
بر همين اساس ، در مواردي كه تقيه و خطر جاني نبوده ، حتي خود امام حسن عسكري
نام مبارك حضرت مهدي (ع) را به زبان آورده است ،
از جمله روايت شده امام حسن (ع) گوسفندي را به عنوان عقيقه ، براي بعضي از
اصحابش فرستاده و فرمود :
هذه من عقيقه ابني محمد :
‹‹اين گوسفند ، عقيقه فرزندم محمد (حضرت مهدي) است.›› (وسائل الشيعه، ج11، ص489)
جماعتي از علماي بزرگ ، مانند : شيخ مفيد ، علامه حلي، فاضل مقداد ، سيد مرتضي و محقق
در كتب خود به ذكر نام مبارك حضرت مهدي تصريح كرده اند ،
نظريه شيخ حر عاملي نيز همين است
علامه اربلي نيز تلفظ به نام حضرت مهدي (ع) را در آنجا كه تقيه نباشد جايز مي داند .
اللهم عجّل لوليّك الفرج والعافية والنصر واجعلنی من أعوانه وأنصاره آمين
:: موضوعات مرتبط:
امام شناسي ,
,
|
امتیاز مطلب : 4
|
تعداد امتیازدهندگان : 1
|
مجموع امتیاز : 1
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
